Vandaag weer een blog die gaat over de wisselwerking tussen jou en je ouders op de tennisbaan. Ik blijf een beetje op dit onderwerp doorhameren maar dat doe ik omdat het zo belangrijk is (en van alle tijden).
Even een opfrissertje. In het verhaaltje 'Laatste kans, domoor!' zagen we dat er ouders zijn die hun kind tijdens de wedstrijd voor het oog van iedereen uitschelden. Ronduit stom! Andere ouders willen hun zoon of dochter te veel helpen en beschermen (zie blog 'In je uppie'). Goed bedoeld maar zo leer je je eigen zaakjes niet opknappen. Sommigen van jullie gaan uit frustratie tijdens de wedstrijd tegen je vader of moeder te keer. Dit kan een keertje gebeuren, maar in de regel is het gedrag dat we óók liever niet zien op de tennisbaan.
Het echt gebeurde verhaal dat ik je hierna ga vertellen gaat ook over gedrag op de baan en de dynamiek tussen jou en je ouders. En omdat het een mooi voorbeeld is waar jij én je ouders misschien iets van kunnen opsteken, deel ik het graag.
Simone
Simone was een jeugdtalent dat behoorde tot de beste jeugdspeelsters van Nederland (ze werd later zelfs prof!). In haar jonge jaren deed ze dan ook mee aan alle belangrijke landelijke jeugdtoernooien. Op een keer stond ze - heel knap - in de halve finale van de Nationale Jeugd Kampioenschappen tot en met zestien jaar. Ze was erg zenuwachtig en het ging helemaal niet lekker. Simone, die best een opvliegend karaktertje had én er natuurlijk op gebrand was om te winnen, begon al snel tegen zichzelf te mopperen. Maar dat hielp natuurlijk niet. Algauw stond het 5-2 voor haar tegenstandster. Mopperend en vloekend zat ze tijdens de kantwissel op haar stoel. Haar vader die al vanaf het begin van de wedstrijd had zitten kijken en zag hoe zijn dochter zichzelf de wedstrijd uit schold, liep naar haar toe en zei: "Lieve schat, ik weet dat je wedstrijdspanning voelt en dat je graag wil winnen. Maar of je nu wint of verliest, het doet er niet toe! Wat er wél toe doet is dat je je nu zo negatief gedraagt en loopt te schelden. Dat tolereer ik niet. Dus als je zo doorgaat, gaan we naar huis." Simone dacht: dat meent hij toch niet. Maar ze schrok wel een beetje. "Oké, ik probeer het wel", zei ze nukkig. Ze liep de baan weer op met toch een sprankje frisse moed, want in haar hart baalde ze natuurlijk van zichzelf en voelde ze dat haar gedrag haar totaal niet hielp. Maar toen ze verder speelde ging het, geen verrassing, nog steeds voor geen meter en zo was de eerste set snel verloren.
De meisjes liepen naar de kant om opnieuw even te pauzeren voordat ze aan de tweede set begonnen. Toen Simone de netpaal passeerde gaf ze 'm uit frustratie een keiharde tik met haar racket. 'TIK!' Haar vader zag het en kwam direct naar haar toe. "Dame, ik weet dat je jezelf in de weg zit" zei hij streng, "Maar ik heb je gewaarschuwd. Ik wil niet dat je scheldt en je materiaal kapot maakt. Dus geef je tegenstandster een hand, pak je spullen, we gaan naar huis!" Er ging een scheut van schrik door Simone heen. 'Shit! Hij meent het echt!' Zag ze. Zonder tegen te stribbelen slofte ze verslagen en verdrietig naar haar tegenstandster en zei dat ze moest stoppen. Iedereen was in shock. Maar Simone en haar vader vertrokken. Einde partij en wég kans op een finale NJK!
Toen Simone niet zo lang geleden dit verhaal uit haar jeugd aan mij vertelde zei ze: "Weet je? Wat er toen is gebeurd, is voor mij écht een van de grootste lessen in mijn tenniscarrière geweest. Het klinkt misschien raar, maar ik ben mijn vader er nog dankbaar voor. Na die gebeurtenis heb ik me echt bijna nooit meer misdragen. Veel fijner voor mezelf en mijn prestaties op de baan gingen ook vooruit."
Bijzonder en heftig hè? De boodschap aan je ouders is dus, ten minste als ze de neiging hebben om teveel van jou door de vingers te zien: grenzen trekken is gezond voor jou en af en toe heel streng zijn helpt!
Tot de volgende blog! Sophie
Sophie Asberg
